Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

Young Reporters for the Environment



Water is vital for the wellbeing of people everywhere.

We approached four different problems, relative to the drinking water, that emerged in our International Collaboration cities. All of these four issues are united by the main idea which is that water is a social good, belongs to everyone and we have to keep it clean, pure and cheap so that civilians have access to it.

 Our goal is to inform everyone for the problems our towns deal with, and present some of  the possible solutions to the issue.
 
Μέλη της Περιβαλλοντικής Ομάδας συμμετέχουν στην Ομάδα των  "Νέων Δημοσιογράφων για το Περιβάλλον" . Με αυτήν την ιδιότητα συνεργάστηκαν με μαθητές  σχολείου του Καζακστάν για τη σύνταξη κοινού άρθρου σχετικού με την θεματολογία των Πόλεων και του Νερού. 
Προσεγγίσαμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο πόλεις σε ότι αφορά το πόσιμο νερό και καταλήξαμε ότι υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά θέματα για να μελετήσουμε. 
Αυτά αφορούν : 
-την ποιότητα του πόσιμου νερού, 
-τις  οικολογικές συνθήκες  που περιβάλλουν τις πόλεις μας, ώστε να διασφαλίζεται η άριστη ποιότητα του νερού
-ποιος κατέχει τα δικαιώματα  διαχείρισης του νερού και
-το συνεργατικό μοντέλο διαχείρισης του νερού.

Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία θέματα, η ομάδα των Νέων Δημοσιογράφων για το Περιβάλλον πήρε συνέντευξη από τον κ. Νικολάου Κώστα την Κυριακή 25/2/2018. Η συνέντευξη έχει αναρτηθεί στο blog  στην ημερομηνία: Πέμπτη, 8 Μαρτίου 2018.
 Επίσης η Ομάδα μας συμμετέχει στις 100 ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ , ενημερώνοντας τη σελίδα :




για τη διεύθυνση του blog μας και την προαναφερόμενη συνέντευξη. 


Το κοινό άρθρο με το σχολείο του Καζακστάν, για το Διεθνές Διαγωνισμό για το Περιβάλλον, θα αναρτηθεί σε αυτό το σημείο, μόλις υπάρξει απόλυτη συμφωνία για το τελικό κείμενο.


Στις 3/5/2018 στάλθηκε η εξής ανακοίνωση από την κ. Χριστίνα ΘεοδωρίκαΥπεύθυνη Συντονισμού Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της Ελληνικής  Εταιρίας Προστασίας της Φύσης:

Αγαπητοί φίλοι καλημέρα,

Η Ελλάδα συμμετείχε στο Διεθνή Διαγωνισμό του Δικτύου «Νέοι Δημοσιογράφοι για το Περιβάλλον» για το 2018, με δύο άρθρα από το Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Σερρών «Κωνσταντίνος Καραμανλής» και το Λύκειο Εκπαιδευτηρίων Δούκα, μια φωτογραφία από το Γυμνάσιο Τ.Λ Γαβρίου Άνδρου και ένα βίντεο από το 13ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών.
Φέτος για πρώτη φορά συνεργάστηκαν και συνέταξαν κοινό άρθρο μαθητές της Ελλάδας από το 3ο Γυμνάσιο Σταυρούπολης και του Καζακστάν από το Saumalkol secondary school #1.
Τις φετινές συμμετοχές της Ελλάδας, μπορείτε να τις δείτε στους παρακάτω συνδέσμους:
Άρθρο, Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Σερρών «Κωνσταντίνος Καραμανλής» (ηλικιακή κατηγορία 11-14 ): https://yrecompetition.exposure.co/greece-4
Άρθρο, Λύκειο Εκπαιδευτηρίων Δούκα (ηλικιακή κατηγορία 15-18): https://yrecompetition.exposure.co/greece-5
Φωτογραφία, Γυμνάσιο Τ.Λ. Γαβρίου (ηλικιακή κατηγορία 11-14): https://yrecompetition.exposure.co/greece-6
Βίντεο, 13ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών (ηλικιακή κατηγορία 11-14): https://yrecompetition.exposure.co/greece-7
Άρθρο από τη Διεθνή Συνεργασία Ελλάδας-Καζακστάν (ηλικιακή κατηγορία 15-18): https://yrecompetition.exposure.co/greecekazakhstan
Συγχαρητήρια σε όλα τα σχολεία !

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Χριστίνα Θεοδωρίκα
Υπεύθυνη Συντονισμού Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης 


Αναρτήθηκε από Μήλη Ελένη 11/3/2018 & 4/3/2018

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΩΣΤΑ



Την Κυριακή 25/2/2018 συνδεθήκαμε, μέσω skype , με τον κ. Νικολάου Κώστα για να πραγματοποιήσουμε μία συνέντευξη στο πλαίσιο του Διεθνούς Διαγωνισμού :  
                              "Νέοι Δημοσιογράφοι για το Περιβάλλον". 
Συνεργαζόμαστε με σχολείο του Καζακστάν και το κοινό μας άρθρο αφορά το πόσιμο νερό στις πόλεις μας.
Ο κ. Κώστας Νικολάου είναι Διδάκτωρ χημικός και περιβαλλοντολόγος, συγγραφέας του βιβλίου: « Το Νερό ως Κοινό Αγαθό πέρα από τις Εταιρίες και το Κράτος ». Διδάσκει Οικολογία και Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία   στη Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Είναι  καθηγητής- Σύμβουλος Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Οι ερωτήσεις είναι βασισμένες πάνω στο προαναφερόμενο βιβλίο του κυρίου Νικολάου.










Ακολουθεί η συνέντευξη στην ομάδα "Νέοι Δημοσιογράφοι για το Περιβάλλον":



Μ.: Διαβάσαμε για τις διατλαντικές συμφωνίες TTIPCETATISATAFTAISDS. Οδεύουμε σε μια παγκόσμια κοινωνία, όπου οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες θα έχουν αυξημένα δικαιώματα έναντι των κρατών. Πώς μπορούν συνεταιρισμοί και οργανώσεις πολιτών να αντιταχθούν στην εφαρμογή των αποφάσεων, όταν αυτές υποστηρίζονται από τα πιο ισχυρά κράτη του κόσμου;
Α.: Ναι, αυτό είναι και το μεγάλο μυστικό! Και η λύση υπάρχει με τους συνεταιρισμούς. Αυτό που επιχειρείται με τις συμφωνίες, να το πω με δυο κουβέντες, είναι ουσιαστικά οι πολυεθνικές εταιρίες και όχι οι εταιρίες της χώρας. Οι συμφωνίες αυτές ας πούμε ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή η άλλη που αφορά τον Καναδά και την Ευρωπαϊκή Ένωση βάζει τις πολυεθνικές εταιρίες να παίρνουν αποφάσεις για την αγορά οποιουδήποτε κοινού αγαθού που υπάρχει. Δηλαδή αυτό μπορεί να αφορά το νερό, να αφορά τον ορυκτό πλούτο, την διαχείριση των απορριμμάτων, της ενέργειας και ούτω  κάθε εξής. Αν οι χώρες δεν δεχτούν να το κάνουν αυτό μπορούν να τους πάνε στα δικαστήρια. Τα δικαστήρια όμως αυτά δεν είναι τα γνωστά μας δικαστήρια. Είναι μυστικά δικαστήρια, όπου εκεί οι αποφάσεις παίρνονται ιδιωτικά και λειτουργούν μυστικά και επίσης οι αποφάσεις είναι δεσμευτικές για τις κυβερνήσεις, δηλαδή μπορεί να τιμωρηθούν οι κυβερνήσεις με τεράστια πρόστιμα.  Το λεπτό σημείο που θίγει, εάν κάποια κοινά αγαθά όπως το νερό, η τροφή, χωράφια δηλαδή, ή όλος ο κύκλος της τροφής, η ενέργεια, η διαχείριση των σκουπιδιών και οτιδήποτε είναι κοινό αγαθό περάσει σε μη κερδοσκοπικών συνεταιρισμών πολιτών, δε μπορεί να υποχρεώσει τους συνεταιρισμούς μια πολυεθνική να πουλήσουν κάτι. Η πολυεθνική δεν μπορεί να επέμβει και να πει σε μια εταιρία εθνική « πούλησέ μου αυτό που έχεις ». Εκεί που μπορεί να επέμβει είναι στα κράτη, δηλαδή στον δημόσιο τομέα. Άρα είναι μια σοβαρή ασφάλεια, μια ασπίδα δηλαδή στην προστασία των κοινών μας αγαθών από ένα τέτοιο πούλημα σε εταιρίες οι οποίες στην συνέχεια ελέγχουν και την ζωή σου. Το νερό και η τροφή για παράδειγμα είναι δύο από τα πιο βασικά αγαθά, εάν ελέγχω αυτά τα δύο, ελέγχω την ζωή σου. Αυτό είναι το κλειδί!
Μ.: Οπότε οι συνεταιρισμοί θα ήταν μια μεγάλη ασφάλεια για το νερό.
Α.: Ναι! Διεθνώς θα πρέπει να πούμε ότι οι χιλιάδες συνεταιρισμοί που υπάρχουν και πάντα είναι μη κερδοσκοπικοί, δεν έχουμε ούτε ένα παράδειγμα που να πούλησαν το νερό σε ιδιωτική εταιρία! Αντιθέτως έχουμε πολλά παραδείγματα όπου κυβερνήσεις έχουν πουλήσει το νερό σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Μ.: Στις διατλαντικές συμφωνίες ενταχτήκαμε ως ΕΕ, οπότε είναι αναστρέψιμη η συμμετοχή μας ;
Α.:  Είναι. γιατί δεν έχει τελειώσει. Δηλαδή οι διατλαντικές συμφωνίες είναι ακόμα σε εξέλιξη. Θέλει νομιμοποίηση από τα κοινοβούλια ή από ότι έχει η κάθε χώρα. Είναι δηλαδή ακόμα ένα ζητούμενο. Δεν τέλειωσε η υπόθεση με τις διατλαντικές.
Μ.: Άρα δεν έχουν εφαρμοστεί κάπου ακόμα ;
Α.: Όχι, όχι ακόμα!
Μ.: Αν μπορούσαμε δεν θα το είχαμε αποφύγει εξ αρχής, ως κράτος;
Α.:  Όχι, μπορείς να το αρνηθείς σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αρχικά η συμφωνία πάει με την ΕΕ πάει σαν σύνολο με αυτό που θα αποφασίσει η Ένωση. Δεν έχει ψηφιστεί από τα κοινοβούλια των χωρών και ούτε από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Να ξέρετε ότι τα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν έχει αποφασιστικό χαρακτήρα, αυτό είναι το πρόβλημα. Η ΕΕ κυβερνάται  από την κομισιόν δηλαδή από την εκπροσώπηση των χωρών, όχι από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Παίζει ένα ρόλο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, έχει ένα βάρος, αλλά δεν είναι σαν το κοινοβούλιο της Ελλάδας που έτσι και αποφασίσει Α η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει Β.  Έτσι λειτουργεί η κομισιόν, μπορεί να κάνει Β έστω και αν η κυβέρνηση λέει Α.
Μ.: Ποιος ευθύνεται για την κακή έως και επικίνδυνη ποιότητα του νερού (π.χ. του δήμου Ωραιοκάστρου) ;     
Α.: Φυσικά αυτός που το διαχειρίζεται! Δηλαδή όποιος έχει την ιδιοκτησία και κυρίως την διαχείριση. Υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα στην υπόθεση νερό όπως και σε όλα τα κοινά μας αγαθά, σε όλα τα πράγματα. Το ένα είναι ποιος είναι ο ιδιοκτήτης και δεύτερον  ποιος είναι ο διαχειριστής της ύδρευσης και αποχέτευσης. Οι μεν παίρνουν αποφάσεις, αν θα κάνουν επενδύσεις ή αν θα προσέχουν την ποιότητα του νερού στο Α ή Β επίπεδο. Άρα όπου υπάρχει θέμα ποιότητας νερού είναι θέμα διαχείρισης, εκτός κι αν υπάρχει πρόβλημα στην πηγή. Τότε η ευθύνη πάει αλλού.
Μ.: Ποιος είναι αυτός  που το διαχειρίζεται λοιπόν και σε ποιόν λογοδοτεί;
Α.: Λογοδοτεί στον κόσμο, στην διαχείριση. Εξαρτάται ποιος είναι κάθε φορά. Στην Ελλάδα, στις δύο μεγάλες πόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διαχειριστής και ιδιοκτήτης  είναι το δημόσιο, αυτή την στιγμή, κατά πλειοψηφία. Σε όλη την υπόλοιπη χώρα διαχειριστές είναι οι δήμοι, πλην Θες/νίκης και Αθηνών. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα.  Έχουμε δήμους και το δημόσιο. Αυτοί έχουν την ευθύνη.
Μ.: Άρα πώς μπορεί να αποκατασταθεί η ποιότητα του νερού ;
Α.: Είναι δύο τα επίπεδα:  έρευνας και μελέτης. Το ένα είναι η ίδια η πηγή υδροδότησης αν υπάρχει  πρόβλημα με το νερό, ένα συνολικότερο ζήτημα που αφορά την επικράτεια για να προσδιοριστεί από  που έρχεται η ρύπανση, και το δεύτερο επίπεδο είναι ότι μπορεί η επιχείρηση ύδρευσης να σου στέλνει καθαρό νερό από το διυλιστήριο της και να έχεις εσύ πρόβλημα στην βρύση σου, γιατί μπορεί ενδιάμεσα στους αγωγούς να υπάρχει πρόβλημα. Εκεί η ευθύνη  είναι στον διαχειριστή δηλαδή στην δημοτική επιχείρηση ή όποια επιχείρηση έχει την διανομή τον νερού τέλος πάντων. Και αυτό είναι ένα θέμα, μπορεί να βρει κανείς σε ορισμένες περιοχές το νερό να είναι εξαιρετικό να μην έχει κανένα πρόβλημα ποιότητας και σε άλλες να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.
Μ.: Υπάρχει μέρος του κόσμου που να εφαρμόστηκε το μοντέλο διαχείρισης του Κ.ΑΛ.Ο. και με τι συμπεράσματα ;
Α.: Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνεταιρισμοί σε όλο τον πλανήτη στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην νότια Αμερική υπάρχει ένας από τους μεγαλύτερους συνεταιρισμούς στον κόσμο. Αυτό που είναι σημαντικό να σας πω είναι ότι αυτοί οι συνεταιρισμοί, οι οποίοι είναι όλοι μη κερδοσκοπικοί και αυτό είναι λογικό, δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπικός, σε έναν δήμο όπου οι πολίτες παίρνουν την διαχείριση του νερού να κερδοσκοπήσουν απέναντι σε ποιόν; Κέρδος βγάζεις όταν το πουλάς σε έναν τρίτο. Αυτοί πίνουν, δικός τους είναι ο συνεταιρισμός, από πού να κερδίσουν; Άρα δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπικός, θα είναι μη κερδοσκοπικός. Γυρίζω λοιπόν και λέω πως αυτό που είναι σημαντικό και πρέπει να δούμε από την παγκόσμια εμπειρία είναι τι αποκρύπτεται όμως από το δημόσιο κεφάλαιο. Από τις κεντρικές σελίδες των εφημερίδων στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων ,αυτό που αποκρύπτεται είναι ότι είναι το πιο πετυχημένο μοντέλο διαχείρισης. Ανάμεσα στο κρατικό μοντέλο, που το έχει η κυβέρνηση, στο δημοτικό μοντέλο ,που το έχει ένας δήμος και στο ιδιωτικό μοντέλο που το έχει μια εταιρεία, σε αυτό που καταλήγουν όλες οι έρευνες και οι μελέτες παγκόσμια, όχι οι δικές μας, είναι ότι είναι το ποιο πετυχημένο. Δίνει νερό σε όλους τους πολίτες, ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση, ό,τι πληρώνεις είναι για να μεταφερθεί από την πηγή σπίτι σου και για να είναι το νερό καθαρό. Και βεβαίως χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις, για να έχουμε, φροντίζουμε. Είναι σημαντικό να πω πως σε αυτούς τους συνεταιρισμούς προκύπτει και πάρα πολύ δουλειά. Η επιτυχία τους οφείλεται στο γεγονός ότι ο πολίτης το κάνει με δικιά του απόφαση. Φροντίζει για το δικό του πράγμα. Πιο πολύ από ότι όταν είναι ιδιωτικό ή κρατικό γιατί το θεωρεί ξένο. Εκείνο σου λέει είναι δουλειά της εταιρείας να το κάνει κι αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κάποια φθορά είναι δουλειά του κράτους. Τώρα όμως δεν είναι δουλειά αλλουνού, είναι δικιά σου δουλειά. Άρα ενδιαφέρεσαι, ίσως όχι όλοι οι πολίτες αλλά ένα μεγάλο ποσοστό. Αποτελεί  βασικό χαρακτηριστικό σε μια κοινή διαχείριση. Και ένα ακόμα βασικό χαρακτηριστικό που πρέπει να τονίσουμε είναι το εξής: πως σε όλους τους συνεταιρισμούς μεγάλους είτε μικρούς παγκόσμια το νερό πάει σε όλους. Δηλαδή αν κάποιος πολίτης δεν έχει να πληρώσει δεν του το κόβουν. Παίρνουν το βάρος οι υπόλοιποι. Κανείς πολίτης δεν μένει χωρίς νερό επειδή είναι φτωχός ή έχει χαμηλό εισόδημα. Παίρνουν όλοι νερό και το βάρος το μοιράζονται οι υπόλοιποι. Αν δίνεις 40 ευρώ το τετράμηνο, λέω ένα τυχαίο νούμερο,  για  το νερό, δεν είναι κόστος να δώσεις 40,5.  Για να πάρουν νερό και οι οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν για διάφορους λόγους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο.  Νερό σε όλους είτε έχει είτε δεν έχει να πληρώσει.
Μ.: Εφόσον όμως δεν θέλουνε να συμμετέχουνε όλοι οι πολίτες στον συνεταιρισμό μπορεί να συσταθεί από την μειοψηφία ;   
Α.: Μπορεί να γίνει αυτό αν μπεις σε συνεταιρισμούς πολιτών.  Δεν είναι το κέρδος που έχει κανείς απέναντι στον άλλο. Η έννοια του συνεταιρισμού εξ ορισμού είναι ελεύθερη και εθελοντική, το θέμα είναι να υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα που να είναι υπέρ.  Πρέπει να σας πω ότι σε μια δημοσκόπηση που έγινε την περίοδο του δημοψηφίσματος για το νερό στην Θες/νίκη το 2014, είχε βγάλει ότι εκείνη την εποχή, χωρίς να υπάρχει μεγάλη εκστρατεία για την ιδιωτικοποίηση, το 1/3 των πολιτών ήταν υπέρ της συνεταιριστικής άποψης.  Σήμερα ξεκινάμε μια νέα προσπάθεια υπέρ αυτή αυτής άποψης. Δεν είναι μόνο δικιά μου, υπάρχει ολόκληρη κίνηση γύρω.
Μ.: Από πού όμως θα βρεθούν τα χρήματα αν και εφόσον έχουμε μόνο την συμμετοχή της  μειοψηφίας;
Α.: Τα χρήματα μπορούν να βγουν από τα κέρδη, για να συμπληρωθούν οι μερίδες δηλαδή, το κόστος ας πούμε της αγοράς της εταιρείας που πουλά το κράτος. Τα χρήματα μπορούν να βρεθούν από τα κέρδη που έχει σήμερα η εταιρεία, χωρίς να χρειάζεται να αυξήσεις τα τιμολόγια του νερού. Σήμερα δηλαδή η ΕΥΑΘ έχει κέρδη κάθε χρόνο της τάξης των 15 έως 20 εκατομμυρίων.  Παίζει αυτό, αν υποθέσουμε ότι όλη η ΕΥΑΘ γίνεται συνεταιριστική, τότε αυτά τα λεφτά, είπαμε ότι είναι μη κερδοσκοπικοί οι συνεταιρισμοί, τότε αυτά τα λεφτά μπορούν να πάνε για να ξεπληρώσουνε το « χρέος », για την εξαγορά της εταιρείας. Σε μερικά χρόνια μπορείς να το ξεχρεώσεις. Κάποιος που είναι στην ΕΥΑΘ θα πληρώνει το ίδιο τιμολόγιο που πληρώνει και τώρα. Από τα κέρδη που έχεις σήμερα μπορείς να ξεπληρώσεις το χρέος για να το αγοράσεις. Ουσιαστικά είναι σαν να δανείζεσαι από μία τράπεζα. Υπάρχουν δύο τρόποι:  είτε παίρνεις δάνειο από την τράπεζα και πληρώνεις την κυβέρνηση εφ άπαξ, ξεπληρώνεις την τράπεζα με τα κέρδη που έχεις , ή δεν το κάνεις αυτό και θα μπορούσε να έρθει η κυβέρνηση να σου το δώσει παίρνοντας τα λεφτά λίγα - λίγα. Όχι όλα μαζί,  να μην ζητήσει ας πούμε 30-50 εκατομμύρια με την μία, να σου πει το δέχομαι να με ξεχρεώσεις σε έξι- επτά χρόνια. Αρκεί να υπάρχει βουλητική θέληση, από εκείνους  που το έχουν, εννοώ.
Μ.: Παρόλα αυτά αν δεν έχουμε όλο το ποσοστό των πολιτών σε διάθεση, για τη συμμετοχή τους στους συνεταιρισμούς, θα ευνοηθούν όλοι οι πολίτες; Αν δεν πληρώσουν όλοι θα έχουμε την ίδια επωφέληση για όλους;
Α.: Ναι. Η ιστορία αυτή των κερδών , είναι πως ο συνεταιρισμός διαχειρίζεται τα κέρδη. Έστω και είναι το 30% των πολιτών, δηλαδή  ένα ποσοστό των πολιτών. Οι συνεταιρισμοί φυσικά και μπορούν να δώσουν όλο το κέρδος, δεν χρειάζεται να ρωτήσουν κανέναν. Επωφελούνται όλοι, φυσικά, από αυτό. Θα επωφεληθούν όλοι. Φυσικά πάλι μπορεί να ασκηθεί μια πολιτική η οποία να πείσει και τους υπόλοιπους να μπουν. Θα μπορούσε να υπάρχει μείωση τιμολογίου στα μέλη και μη μείωση στους υπόλοιπους. Σκεφτείτε λίγο: ξεχρεώνεις, πληρώνεις και τώρα έχει μείνει το νερό  σε έναν συνεταιρισμό. Μπορείς να κατεβάσεις την τιμή από τα 40 ευρώ στα 30 ,για τα μέλη και να μείνει 40 για τα μη μέλη. Την μερίδα μπορεί να την εξοφλήσει ο πολίτης, το νοικοκυριό δηλαδή, σταδιακά μέσα από τα κέρδη. Όχι δηλαδή πληρώνοντας ντε και καλά ένα ποσό. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι, είναι θέμα απόφασης μιας συνέλευσης. Εγώ σας λέω διάφορες ιδέες που μπορεί αυτό να υλοποιηθεί. Υπάρχουν τρόποι.
Μ.: Αν υποθέσουμε ότι οι συνεταιρισμοί όντως λειτουργούν δεν θα πρέπει να λογοδοτούν σε κάποιον που θα ενημερώνει τους πολίτες; Αυτόν τον εκλέγουμε εμείς ;
Α.: Η ιδέα είναι η εξής, σε κάθε δήμο, κάθε δημοτική κοινότητα και φυσικά πάλι τα νούμερα είναι μεγάλα, αν έχεις 50 χιλιάδες κατοίκους εντός του συνεταιρισμού δεν μπορεί να δουλέψει έτσι. Χωρίζεις σε συνελεύσεις των 500ων  ας πούμε 1000ων  μελών και παίρνουν αποφάσεις, βγάζουν εκπροσώπους, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να μεταφέρουν την άποψη, την απόφαση της συνέλευσης όχι την δικιά τους, σε μια συνέλευση εκπροσώπων οι οποίοι θα δείξουνε στην εταιρεία ύδρευσης τις αποφάσεις οι οποίες πάρθηκαν. Δηλαδή κανένας δεν είναι αυτόνομος και ανεξάρτητος να κάνει ότι θέλει.  Και το μυστικό της όλης ιστορίας είναι συχνές συνελεύσεις. Δηλαδή όχι μια φορά τον χρόνο, ώστε να υπάρχει έλεγχος τι κάνουν αυτοί που μπήκαν σε ένα τέτοιο συμβούλιο ή ο σύμβουλος και ούτω κάθε εξής. Είναι οι βασικές αποφάσεις για την διαχείριση. Επενδύουμε ή όχι, δίνουμε λεφτά ή όχι και γιατί. Αυτά είναι βασικά. Λες θα επενδύσω σε αυτές τις οικοδομές,                                                                                        μία φορά θα πάρεις την απόφαση , δεν θα τη πάρεις εκατό φορές. Την απόφαση δεν την συζητάς  κάθε μήνα. Αυτά είναι τα βασικά. Θα αναθέσω την καθαριότητα του νερού που έχει η πηγή σε μια ιδιωτική εταιρεία ή θα το κάνουμε εμείς; Με δικές μας δυνάμεις, προσωπικό και τα λοιπά. Αυτή την απόφαση την παίρνεις μια φορά, δεν την παίρνεις κάθε μήνα ή κάθε βδομάδα.  Αυτές είναι οι μεγάλες αποφάσεις. Σήμερα για παράδειγμα, υπάρχουν εργολαβίες οι οποίες είναι ιδιωτικές, είναι μεν η εταιρεία δημόσια, αλλά μεγάλο κομμάτι από τα έργα έχει ανατεθεί σε ιδιωτικές εταιρίες, δεν το κάνει η ίδια η εταιρεία. Αυτό το παίρνεις μια φορά απόφαση ή τη παίρνεις κάθε πέντε χρόνια, να το πω έτσι. Και να ξέρετε οι εταιρίες πιο πολύ ενδιαφέρονται για αυτά τα έργα παρά αν θα είναι δικιά τους η εταιρεία ή όχι.
Μ.: Σε μια προσπάθεια να το υλοποιήσουμε όλο αυτό δεν πρέπει να υπάρχει συγκατάθεση των τοπικών αρχών;
Α.: Ναι οι τοπικές αρχές, οι δήμοι, σε συζητήσεις που είχανε γίνει, είχε βγει και απόφαση μάλιστα, όπου οι δήμοι ανεξαρτήτως πολιτικού κόμματος,  είχαν αποφασίσει πως αν δεν μπορέσουν να το πάρουν ως δήμοι, αν δηλαδή μείνει στο κράτος, αν το κράτος αποφασίσει να το πουλήσει, σε αυτή την περίπτωση οι δήμοι είχαν αποφασίσει ότι θα υποστηρίξουν την συνεταιριστική διαχείριση, στην οποία και οι δήμοι μπορούν να είναι μέσα. Και οι εργαζόμενοι στην ΕΥΑΘ μπορούν μαζί με τους πολίτες να συμμετέχουν. Συνεταιριστική δεν σημαίνει να αφήνω έξω την τοπική αυτοδιοίκηση.
Μ.: Αν δεν είναι αποδεκτή από τους διοικητικούς θεσμούς  τι επιπτώσεις θα έχει για τους πολίτες;
Α.: Αυτό που θα συμβεί είναι ότι θα ιδιωτικοποιηθεί η ΕΥΑΘ. Σήμερα περίπου το 75% υποτίθεται είναι στα χέρια του κράτους και σκέφτονται να δώσουν το 24%.  Το δημόσιο κρατάει περίπου το 51 %. Υπάρχει ένα ζήτημα. Μια ιδιωτική εταιρεία θα δώσει  λεφτά για να είναι μειοψηφία; Δύσκολο μου φαίνεται. Η κατεύθυνση στην οποία πάμε είναι για πλήρη ιδιωτικοποίηση και όχι μόνο το 49 %. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση πιέζεται και όχι μόνο η σημερινή.
Μ.: Αν τα έξοδα των επισκευών δεν καλύπτονται από τους πολίτες θα πρέπει να πληρώσουμε επιπλέον;  
Α.: Ούτως ή άλλως το νερό δεν το πληρώνουμε σε κάποιον άλλον. Ουσιαστικά τα έξοδα είναι μέσα στα τιμολόγια. Αυτό είναι το κύριο κομμάτι. Συν όμως ότι άλλο υπάρχει αυτή την στιγμή! Στο τιμολόγιο του νερού υπάρχει ήδη ένα κέρδος. Αλλά μπορεί να φύγει, τα άλλα δεν μπορούν να φύγουνε. Ίδιο θα μείνει, δεν αλλάζει τίποτα σε αυτό το κομμάτι. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι δεν θα δίνεις λεφτά επιπλέον για αυτόν τον λόγο!
Μ.: Θα μπορούσε να είναι δυνατόν για την Θεσσαλονίκη η παραγωγή πόσιμου νερού από θαλασσινό με την χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ;
Α.: Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα! Πρέπει να αποδεικνύεται ότι αυτό το πράγμα είναι συμφέρον. Δηλαδή ότι βγαίνει οικονομικά και ότι είναι σωστό περιβαλλοντικά. Η αφαλάτωση είναι μια μέθοδος αλλά συνήθως η κλίμακα στην οποία χρησιμοποιείται είναι για περιπτώσεις όπως ας πούμε για νησιά. Δεν έχεις άλλη λύση, ας πούμε, και έτσι πας εκεί! Χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος για μια σωστή διαχείριση για το νερό. Στην Ελλάδα το ισοζύγιο παρά είναι θετικό, σαν έκταση συνολική εννοώ. Σε κάποιες περιπτώσεις το νερό χάνεται ή καταλήγει στην θάλασσα και υπάρχουν και περιοχές που το χρειάζεσαι και δεν το έχεις! Για αφαλάτωση δεν μπορώ να απαντήσω . Θέλει μελέτη η οποία να αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει για ένα εκατομμύριο κατοίκους. Δεν νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει για μια τεράστια πόλη εκτός αν έχουμε νέες τεχνολογίες.
Μ: Σας ευχαριστώ πολύ για όλες τις ενδιαφέρουσες και πολύ κατατοπιστικές πληροφορίες που μας δώσατε. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας.
Α: Εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε το δικαίωμα και τη χαρά να συνομιλήσω με άτομα της ηλικίας σας και να  ακούσω  τους προβληματισμούς σας.